Het was een spannende dag voor papa en mama, toen zij 's morgens op 18 december al een ochtend in het Martiniziekenhuis doorbrachten aan de CTG om te bepalen of de krampen die mama had echte ontsluitingsweeën waren. Teleurgesteld gingen ze tegen de middag weer naar huis, toen bleek dat die krampen maar 1 cm ontsluiting hadden opgeleverd. Vind je het gek, het was hartstikke koud daarbuiten, dus ik had echt nog geen zin om om het hoekje te komen kijken!
Papa is lekker de stress van zich af gaan fietsen en mama is nog even snel aan het shoppen geslagen en heeft de bibliotheek nog onveilig gemaakt. Om half 10 's avonds ging het lichtje bij hun uit en viel papa in diepe slaap. Mama dommelde onrustig in en kreeg tegen 12 uur 's nachts weer van die vreselijke krampen, maar geen harde buiken. Na 2 uur lang wat door het huis gerommeld te hebben, knipte mama het licht aan in de slaapkamer, waardoor papa gelijk rechtop in bed zat. Of papa toch maar even het ziekenhuis wilde bellen, dan nog maar een keertje extra langs, maar mama had er geen vertrouwen meer in dat het nog lang zou duren. Slaapdronken belde papa het ziekenhuis, het was inmiddels kwart over 2 en vervolgens werd oma Ilse gebeld. Eerst nog om op te komen passen om mijn 2 grote zussen, maar al snel bleek om half 3 dat er toch meer aan de hand was: bij het aankleden braken de vliezen bij mama. Oma Boerderij werd ook gebeld zodat oma Ilse bij de bevalling kon zijn, en vervolgens snel richting het ziekenhuis.
Bij het ziekenhuis aangekomen werd het allemaal toch wel erg heftig. De auto werd bij de ingang neergezet, mama werd door papa in de rolstoel naar boven geraced waar ze mama eerst nog in de onderzoekskamer wilden parkeren. Gelukkig was mama heel resoluut dat ze vol in de weeën zat, want ik had ondertussen niet zoveel geduld meer: ik was enorm nieuwsgierig geworden naar die wereld buiten mama's buik met al die geluidjes en lichtjes! Met alle geweld wilden ze mama nog even op de wc zetten, terwijl mama riep dat ze echt niet naar de wc hoefde en niet lang meer de weeën weg kon zuchten. Ondertussen ging papa de auto even wegzetten en moest de verpleegster iedereen nog optrommelen, het was immers midden in de nacht. Maar ik kon niet meer wachten, dus hing mama gelijk vol in de persweeën. Binnen mum van tijd stond de kamer vol met mensen, ging iemand papa tegemoet rennen om hem op te halen en waren mijn haartjes al zichtbaar toen papa binnen kwam. Na 10 minuten werd ik al geboren, blakend gezond met een dikke navelstreng, een dikke zwarte haardos en twee keer Agpar score 10! Rustig keek ik de nieuwe wereld in en dacht: beval ik? Dat zal mama zich vast de hele dag al afgevraagd hebben voordat ik geboren werd!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten