Mama is erg ziek geweest. In de nacht van 1 op 2 januari kreeg ze ineens 41 graden koorts met rugweeën en ze begon te vloeien. In eerste instantie dachten mama en papa dat ze een flinke griep te pakken had. En dat ze te enthousiast was geweest in het opbouwen van haar energie: we hadden 1 januari een lekkere lange wandeling gemaakt met het hele gezinnetje.
Met paracetamol zakte de koorts slechts naar 39,5 graden en wanneer het was uitgewerkt steeg het gelijk weer naar 41 graden. Mama werd alsmaar zieker en bij het verschonen van mij stortte ze op een gegeven moment compleet in, dus toen heeft papa toch de huisarts maar even gebeld. Die is langsgekomen en heeft mama gelijk op laten nemen in het ziekenhuis:
endometritis (baarmoederslijmvliesontsteking). Gelukkig mocht ik mee (rooming in) omdat mama mij natuurlijk moest voeden tussen het ziek zijn door.
In het ziekenhuis aangekomen werd gelijk bloed afgenomen en bleek dat er hele hoge ontstekingswaarden in haar bloed aanwezig waren en een bloedvergiftiging dreigde. Het was gelijk een heel circus: er werd snel een infuus bij haar geprikt zodat ze aan een fles antibiotica kon. Natuurlijk eentje die geschikt was om ook borstvoeding te blijven geven, want mijn hapjes moesten ook door blijven gaan. Ondertussen moest arme mama nuchter blijven, want het vermoeden was dat er ook nog placentaresten in de baarmoeder zouden kunnen zitten en dan zou ze nog dezelfde avond daar vanaf geholpen moeten worden. Een inwendige echo gaf eerst geen duidelijkheid, wel was het
rommelig in de baarmoeder (leuk hoor, als je die witte jasjes tegen je mama hoort zeggen dat je eigenlijk een zooitje in haar baarmoeder hebt achtergelaten). Er kwam nog een man in een witte jas bij (gynaecologenmeneer Wijma) en gelukkig vond hij het vooralsnog niet nodig. Mama kon blij aan haar broodjes beginnen!... die uiteindelijk nergens naar smaakten door de antibiotica.
De volgende ochtend moest mama weer nuchter zijn, want de hoofdgynaecologenmeneer Van Loon wilde alles uitsluiten en dus eerst ook nog uitgebreid onderzoek doen. Gelukkig besloot hij ook dat het niet nodig was. Mama heeft uiteindelijk 3 dagen aan het infuus gelegen (mama noemde het gekscherend haar Gin-Tonic) en toen de koorts was gezakt mocht dan gisteravond het infuus ontkoppeld worden en werd besloten dat mama de antibioticakuur in tabletvorm thuis af mocht maken: vanochtend eindelijk weer met z'n tweetjes naar huis dus!
Er staat nog een kweek voor klassieke kraamkoorts en daarvoor moet mama over 10 dagen weer naar het ziekenhuis: die wordt veroorzaakt door een bepaald soort bacterie en de kans is dat als mama die heeft ze na het stoppen van de kuur weer ziek word. Ze moet dan extra behandeld worden. Een heel avontuur dus. Gelukkig heb ik de hele tijd naast haar bed gestaan en hebben we alle dagen een kamer voor onszelf gehad... heb ik toch nog de nieuwe kraamafdeling van het Martiniziekenhuis gezien.
Achteraf bekijkt mama het maar positief: nu heb ik mijn mama wel een paar dagen helemaal voor mezelf gehad en niet hoeven te delen met mijn grote zussen ;) . Maar zo ziek wil ze echt nooit meer worden, ze is nog nooit zo ziek geweest!
